تبریز ویکی لینکلر - بزرگترین وبلاگ تبریز و آذربایجان

Tabriz WikiLinks , Azerbaijan Region of Iran

تبریز ویکی لینکلر Tabriz WikiLinks

وبلاگ تبریز ویکی لینکلر
Tabrizlinks.mihanblog.com

وبلاگ تبریز دیجی لینکلر
Tabrizdigilinks.mihanblog.com

اینستاگرام تبریز ویکی لینکلر
Instagram.com/tabrizlinks

فیس بوک تبریز ویکی لینکلر
Facebook.com/tabrizlinks

آپارات ویدیویی شبکه سهند
Aparat.com/sahandtv

آپارات ویدیویی سهند موزیک
Aparat.com/sahandmusic

آپارات ویدیویی سهند کارتون
Aparat.com/sahandcartoon

آپارات ویدیویی آشپزی آذربایجان
Aparat.com/sahandchef

آپارات ویدیویی بازنشر تبریز 2018
Aparat.com/tabriz_2018

گالری لنزور تبریز ویکی لینکلر
Lenzor.com/tabrizlinks

تلگرام تبریز ویکی لینکلر
Telegram.me/tabrizlinks
@tabrizlinks

مدیر وب سایت : تبریز قارتال

Təbriz və Azərbaycan üçün Blog İranda - Blog for Tabriz and Azerbaijan Region in Iran

گردشگری با چادرهای اوبا عشایری در آذربایجان شرقی

نظرات |

خبر و خلاقیت بسیار خوبی بود که واقعا لازم به چنین مواردی در گردشگری آذربایجان هستیم.
فکر کنید چه زیبا هست در کنار چادرهای عشایری بزرگ استراحت و از فرهنگ ناب آذربایجان لذت ببرید. شاید مثل دیدن صخره های روستای کندوان جالب باشد.
ما برای تبریز 2018 به چنین ایده ها و کارآفرینی ها و البته حمایتها (مسئولین و مردم) نیازمند هستیم.

در خصوص اقامت و هتل توریست ها باید فکرهای زیادی کنیم مثل عکس ببینید ...
در یزد بیشتر خانه های تاریخی به هتل های اقامتی تبدیل و همواره استقبال میشود اما تبریز با داشتن دهها و صدها خانه تاریخی در پایین تصویر متاسفانه بلااستفاده مانده و بهره نمیبرد!

گردش و اقامت با طعم چادر عشایر آذربایجان

کارآفرین و مجری طرح گردشگری 'اوباهای عشایری' از آغاز اجرای این طرح گردشگری طبیعت محور در آذربایجان شرقی از قلعه بابک خبر داد.

اوبا یا چادر ایلات و عشایری مناطق آذربایجان

بابک فصیحی روز شنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا، یکی از دستاوردهای توریسم عشایری را تلاش برای نهادینه کردن گردشگری طبیعت (اکوتوریسم) در استان دانست و گفت: یکی از مزیت های این کار مشارکت عشایر در فرایند کار است که احساس مسئولیت حفظ محیط زیست در بین جمعیت عشایر و گردشگران را افزایش می دهد.

وی با بیان اینکه قصد ترویج و شناساندن اوباهای عشایری استان را در سراسر کشور داریم، خاطر نشان کرد: این طرح ابتدا با 4 آلاچیق عشایری در محل قلعه بابک کلیبر راه اندازی شده است که تعدادشان تا پایان تیر ماه به 10 آلاچیق می رسد.
فصیحی، هدف از راه اندازی اوباهای عشایری را اشاعه و ترویج فرهنگ سنتی و بومی عشایری آذربایجان شرقی و تقویت اکوتوریسم (بوم گردی) اعلام کرد و افزود: آلاچیق ها بر مبنای سازه های بومی در کارگاهی در تبریز راه اندازی شده است که در قطرهای 8 و 3 متری تولید می شود.

وی برنامه بعدی را ایجاد آلاچیق هایی در تفرجگاه عینالی تبریز اعلام کرد و گفت: همچنین برای جذب توریسم خارجی و داخلی و توسعه اقتصاد منطقه، آلاچیق هایی را در دامنه سهند 'ارشد چمنی' در آینده نزدیک نصب می کنیم.
فصیحی یکی از دستاوردهای این نوع گردشگری را از تولید به مصرف دانست و خاطرنشان کرد: در تولید این اوباها و نیز ارایه خدمات به گردشگران از تولیدات خود عشایر استفاده می کنیم که کمک به اقتصاد عشایر و رونق کسب و کار آنها نیز می باشد.

وی با اشاره به انتخاب تبریز 2018 برای پایتخت گردشگری جهان اسلام اظهار کرد: طرح اوباهای عشایری ضمن کمک به جذب و افزایش گردشگر خارجی، به فرهنگ آذربایجان نیز کمک می کند که سرریز مراکز اقامتی تبریز می تواند به این منطقه سوق یابد.
کارآفرین خوش ذوق آذربایجانی با بیان اینکه به دنبال جذب توریست عرب و اروپایی برای بازدید از این مناطق و اوباهای عشایری هستیم، خاطر نشان کرد: در کنار این آلاچیق ها به دنبال ارایه برنامه موسیقی محلی (عاشیق ) و نیز نحوه پخت نان و ارایه فعالیت روزمره زنان و مردان عشایر هستیم.

لحظاتی فوق العاده با زندگی مردم عشایر آذربایجان

مستند عروس ایران کوه سهند آذربایجان ، عشایر

فصیحی از مکان یابی 27 نقطه آذربایجان شرقی برای نصب این آلاچیق ها خبر داد و گفت: با راه اندازی این آلاچیق ها برای 10 هزار نفر بطور مستیقم و 15 هزار نفر غیر مستقیم اشتغالزایی می شود.
وی ادامه داد: در کنار این آلاچیق ها عشایر و روستاییان می توانند محصولات تولیدی و صنایع دستی خود را به صورت مستقیم به فروش برسانند.

فصیحی از طراحی اپلیکشن موقعیت یابی مکان های گردشگری توسط مجموعه همکاران اش خبر داد و گفت: همچنین علاقمندان برای کسب اطلاعات بیشتر برای بهره مندی از خدمات گردشگری می توانند به سایت اینترنتی www.obatourism.ir مراجعه کنند.
وی با بیان اینکه تعدادی از نمایندگان استان در مجلس شورای اسلامی با حضور در قلعه بابک از این آلاچیق ها بازدید کردند، گفت: آنان ضمن استقبال از این طرح، حمایت خود را از ترویج آن اعلام کردند.

به گفته کارآفرین آذربایجانی برای راه اندازی این آلاچیق ها ،جمعی از کارآفرینان آذربایجان، اداره کل امور عشایر آذربایجان شرقی ، اداره کل میراث فرهنگی،گردشگری آذربایجان شرقی و جمعی از نمایندگان استان در مجلس شورای اسلامی همکاری و هم افزایی کرده اند.
خبرنگار: نعمت مرادپور

لینک پست زندگی زنان عشایری آذربایجان

مرتبط با : آذربایجان * میراث،تاریخ،صنایع دستی آذربایجان
برچسب ها : عشایری-کمپ اقامتی-چادرهای ایلات-هتل خلاقانه-آلاچیق-اوبا-بابک فصیحی-

نویسنده : تبریز قارتال

تاریخ : دوشنبه 29 خرداد 1396

زمان : 07:53 ب.ظ

جلیل مثنی سماور ساز با مس تبریز

نظرات |

سماورساز تبریزی که سازی عجیب می‌زند

جلیل مثنی که در مسگری المثنی ندارد

جلیل مثنی ۴۰سال است که مسگری می‌کند و اکنون ادعا دارد سماورهای دست‌سازی می‌سازد که هیج‌کس در دنیا نمی‌تواند همتایشان را درست کند.

گزارش بهنام عبداللهی: از یک جشنواره صنایع دستی که چندماه پیش در تبریز برگزار شده بود او را می‌شناختم. آن‌موقع به مناسبت تقدیرشدنش در جشنواره، گفت و گویی تلفنی و کوتاه داشتیم و اصلا برایم مهم نبود که او چکار کرده که مورد تقدیر قرار گرفته است، فقط می‌خواستم یک گزارش خبری از جشنواره کار کرده باشم.

در همان گفتگوی کوتاه اول بود که با صدای بلندی از پشت گوشی ادعا کرد که بهترین سماورهای دنیا را ساخته است. مدعی شد که هیچ‌کس در دنیا نمی‌تواند سماورهای دست‌ساخته او را تکرار کند و وجه تمایز کارهایش با دیگران این است که هیچکس از پس ساختن آن‌ها برنمی‌آید.

این ادعاها شاید برای دیگران فقط حرف باشد و نهایتا منجر به تحسین شود اما برای خبرنگارجماعت، یک مسیر تازه است برای نفس کشیدن، برای زندگی کردن و ادامه دادن. ادعاهای آن موقع آقای «جلیل مثنی»، سماورساز عجیب قصه، باعث شد که من هم با خودم ادعا کنم که بهترین سوژه دنیا را برای گزارشم پیدا کرده‌ام!

فاصله گفتگوی اول با گفتگوی مفصل دوم، حدود ۳ ماه شد و بالاخره هفته پیش پس از چندبار هماهنگی تلفنی با جلیل خان مثنی قرار دیدار گذاشتم، آن هم در کارگاهش. قبلا گفته بود که سماورهای عجیب و غریبش را بخاطر دور ماندن از چشم سارقان و... در خانه‌اش نگه‌داری می‌کند ولی با این حال من تمایل داشتم که گفتگویمان در همان کارگاهش اتفاق بیفتد.

آدرسی که گفته بود قرار بود مرا به کارگاهی در منطقه «یکه دکان» تبریز که یکی از محله‌های قدیمی شهر است هدایت کند. البته بعید می‌دانستم به راحتی بتوانم کارگاه را پیدا کنم ولی با دیدن مغازه‌های زیاد مسگری و سماورسازی و... در حوالی منطقه، مطمئن شدم که آدرس را درست آمده‌ام.

شاید برای ماها که با بوق ماشینی از خواب می‌پریم نه، ولی برای مسگران، آنجا گوشه‌ای دنج به شمار می‌آید. هرکس به تنهایی یا با گروه صمیمی و جمع و جوری که دارد در کارگاهش مشغول تافتن و کوبیدن بود. بیش‌تر مغازه‌داران و کارگاه‌دارها مردهای مسنی بودند که بر خلاف ظاهر خسته‌شان هنوز می‌توانستند کارهای فوق العاده بکنند که در دنیا همتا نداشته باشد.

مصاحبه‌ای به سختی «فیل هوا کردن»
همانطور که به آدرس نزدیک‌تر می‌شدم، یک‌باره در یکی از کارگاه‌ها، مرد سالخورده‌ای را دیدم که تنها مشغول کوبیدن ظروف مسی بود. نزدیک‌تر که شدم بیش‌تر متوجه موهای سفیدش شدم و چند قدم که پیش‌تر رفتم فهمیدم که سماورساز عجیب و غریبی را که فقط عکسش را دیده بودم، پیدا کرده‌ام.

کارگاهی پر از دیگ‌های بزرگ که می‌شد با آن‌ها کار شکم ده‌ها نفر را راه انداخت جلوی در نقش بسته بود. داخل کارگاه صدای بعضی دستگاه‌های تخصصی که من اسم‌شان را نمی‌دانستم زیادی بلند بود و جای تعجب داشت که در چنین فضایی یک نفر بتواند عجیب‌ترین سماورهای دنیا را بسازد. ولی هیچ بعید نبود که در آن فضا صدای ادعاهایش به گوش مردم نرسد!

انتظار داشتم از من که می‌خواهم او را به مردم معرفی کنم استقبال گرمی بکند و برایم کلی قربان صدقه برود ولی از این خبرها نبود. سلامی ساده‌تر از لباس‌هایش داد و بدون هیچ حرف اضافه‌ای گفت: «شما هرسوالی دارید بپرسید من جواب می‌دهم.» این جمله را گفت و به کارش ادامه داد و کوفت و تافت ... کمی مبهوت ماندم و کمی ترسیدم که این از همان آدم‌هایی است که مصاحبه کردنش، شبیه چیزی مثل فیل هوا کردن است.

بالاخره با اصرار فراوان من راضی شد که روی یکی از سازه‌هایی که شبیه صندلی بود بنشینیم و گفتگویمان را نشسته انجام بدهیم. کمتر کسی تا بحال پیش آمده بود که با دیدن ضبط صوت و دوربین، تغییری در صدا و ظاهر خود ندهد ولی از آنجایی که او عجیب‌ترین چیزها را ساخته بود، انتظار داشتم عجیب‌ترین رفتارها را هم داشته باشد.

سوال خاصی آماده نکرده بودم و دوست داشتم فقط یک گفتگوی ساده و صمیمی داشته باشیم. برعکس تمام مصاحبه‌های رنگین، دوست داشتم یک گفگتوی سنگین داشته باشیم. درباره خودش پرسیدم. به شناسنامه‌ای‌ترین شکل ممکن خود را توصیف کرد: «جلیل مثنی هستم؛ متولد سال ۱۳۲۸ در تبریز.»

دهان تمام سماورسازهای شهر را باز گذاشته‌ام
مکث کردم و خوشبختانه مکث من جواب داد: «تقریبا از ۹ سالگی شروع کرده‌ام به کار مسگری که کار پدری‌ام بوده. این روزها چون مس بازاری ندارد آلومینیوم کار می‌کنم. بیش‌تر دیگ می‌سازم ولی دیگ هم ایام معمولی خریداری ندارد و شاید ایام محرم بتوانیم چیزی بفروشیم.»

بدون شک کسی که بتواند سماورهایی عجیب و غریب بسازد، از هوش بالایی برخوردار است. می‌گفت تا سوم ابتدایی درس خوانده‌ام؛ یعنی همان سواد خواندن و نوشتن را دارد ولی مطمئنم اگر درس می‌خواند بسیار موفق‌تر می‌شد.

چشمانش از پشیمانی موج می‌زد ولی انگار دستانش خوشحال بودند که درس خواندن یا نخواندنش دست آن‌ها نبوده. گفتم بچه‌های امروز علاقه‌ای به این‌جور کارها ندارند. گفت: «این یک مسئله دیگر است ولی اگر کودکی از ۱۰ سالگی علاقه داشته باشد وارد این کار شود حداقل باید ۳۰ سال کار بکند تا بتواند به نتیجه برسد.»

۳۰ سال! یعنی چیزی حدود صدسال برای بچه‌هایی که امروزه دوست دارند یک‌شبه به نتیجه برسند.

اگر جوانی امروز وارد این کار شود از بس دغدغه کار و زندگی و ازدواج دارد که یک ساعت هم نمی‌تواند روی آموختن این کار متمرکز شود.
ولی آن زمان من در دوازده سالگی دیگ می‌ساختممعتقد بود کارش به درد جوان‌ها نمی‌خورد: «اگر جوانی امروز وارد این کار شود از بس دغدغه کار و زندگی و ازدواج دارد که یک ساعت هم نمی‌تواند روی آموختن این کار متمرکز شود. ولی آن زمان من در دوازده سالگی دیگ می‌ساختم.»

او دلش پر بود. با اینکه آدم پرحرفی به نظر نمی‌رسید ولی کافی بود یک حرفی بزنم که دردهایش را یادش بیندازد. ولی می‌خواستم بیش‌تر از خودش بگوید. برای همین پرسیدم که این کارگاه مال خودش است یا نه؟ جواب داد که اجاره هست و قبلا بازار مسگرها کار می کرده و الان ۶ سال است که اینجاست.

کار من دیگ‌سازی است و فقط بخاطر دل خودم و علاقه‌ام سماور می‌سازم. حدود ۵ سال است که سماور می‌سازم و ساخته‌هایم را وقتی تمام سماورسازهای ماهر تبریز می‌بینند دهانشان باز می‌ماند که چگونه می‌شود با دست چنین چیزی ساخت.»

بعضی از عکس‌های سماورهایش را چاپ کرده بود و به دیوار کارگاهش چسبانده بود. وقتی دیدم خودش هم مایل است برویم سر اصل مطلب، از زمان شروع سماورسازی‌اش پرسیدم. گفت: «کار من دیگ‌سازی است و فقط بخاطر دل خودم و علاقه‌ام سماور می‌سازم. حدود ۵ سال است که سماور می‌سازم و ساخته‌هایم را وقتی تمام سماورسازهای ماهر تبریز می‌بینند دهانشان باز می‌ماند که چگونه می‌شود با دست چنین چیزی ساخت.»

۵۰میلیون تومان، قیمت هر سماور
پرسیدم چرا و با تعجیب پرسید: «چی چرا؟» گفتم چرا کارهای شما طرح‌های عجیب و غریبی دارد؟ عجیب‌تر از هر سماوری که تابحال دیده‌ایم؟ نگاهی به ساعتش انداخت و گفت: «خوب من شب‌ها با فکر و خیال می‌خوابم. در فکرم انواع و اقسام طرح‌ها می‌سازم و بعد آن‌ها را با مس پیاده می‌کنم.»

البته من عکس سماورها را قبلا دیده بودم. همه‌شان خیالی نبودند. گفتم همه‌شان خیالی هستند؟ بدون اینکه جوابی بدهد بلند شد و از جیب شلوار کارش موبایلش را درآورد. فکر کردم چیزی گفته‌ام که ناراحت شده یا... ولی چند دقیقه بعد گوشی‌اش را گرفت سمتم. فهمیدم که عکس سماورها را می‌خواهد نشانم بدهد.

عکس سماورها یکی یکی می‌آمد. یکی ارک علیشاه بود. یکی شبیه ساختمان‌های چینی. یکی شبیه برج مراقبت هواپیما بود و بقیه واقعا مخلوق ذهن او.
گوشی را لمس می‌کرد و عکس سماورها یکی یکی می‌آمد. یکی ارک علیشاه بود. یکی شبیه ساختمان‌های چینی. یکی شبیه برج مراقبت هواپیما بود و بقیه واقعا مخلوق ذهن او. ممکن نیست کسی این‌ها را ببیند و فکر نکند که این سازه‌ها صرفا دکوری نیستند. راجع به همین موضوع پرسیدم و گفت: «عینا مثل یک سماور زغالی معمولی کار می‌کنند.» با لحنی کنایه‌آمیز ادامه داد: «چرا کار نکنند؟ همه‌چیز با پول ممکن می‌شود.»

وقتی حرف پول را به میان آورد فهمیدم این سماورها زیاد آب خورده‌اند. برای هرکدام ۱۰ میلیون سرمایه گذاشته بود. پرسیدم وقتی کسی نمی‌خرد چرا باز می‌سازید؟ گفت: «چون عشقم است. البته که به مشتری‌اش می‌فروشم مثلا هرکدام را به قیمت ۵۰ میلیون تومان. ولی بعید می‌دانم در تبریز شخصی چنین پولی را به چنین چیزهایی خرج کند.»

اندکی لحنی انتقادی به سخنانش افزود و ادامه داد: «چنین چیزهایی به درد ادارات دولتی و شرکت‌ها می‌خورند. پوزخندی زد و گفت: «البته الان هم به دردشان می‌خورد ولی آن‌ها به درد من نمی‌خورند.»

سماورهای من آبروی مسئولان تبریز را می‌خرد. هرکجا که نمایشگاهی برپا می‌شود یا هرکجا قرار است مهمان خارجی بیاید به من زنگ می‌زنند که بیا و سماورهایت را بیاور. دریغ از اینکه پولی یا چیزی بدهند.
پرسیدم یعنی چه؟ گفت: «یعنی سماورهای من آبروی مسئولان تبریز را می‌خرد. هرکجا که نمایشگاهی برپا می‌شود یا هرکجا قرار است مهمان خارجی بیاید به من زنگ می‌زنند که بیا و سماورهایت را بیاور، دریغ از اینکه پولی یا چیزی بدهند.»

این را گفت و بلافاصله چشمانش را به زمین دوخت. طوری که فارغ از حضور من بخواهد دقایقی به حال خودش رها شود. ولی برای من عجیب بود که وقتی حمایت نمی‌شود چرا هنوز به دعوت‌ها جواب مثبت می‌دهد؟ این سوال راهی بین دل و ذهن من پیمود ولی جلیل خان گویی که فکر من را خوانده باشد سر خود را بلند کرد و با صدایی بلند گفت: «چند مدت پیش از اصفهان یک کار سفارش دادند و گفتند اسم خودت را روی آن بنویس اما تبریز را نه. قبول نکردم. چون من هرکاری می‌کنم باید به اسم تبریز تمام شود.»

نگاه متعجبم او را به ادامه واداشت: «الان هروقت زنگ می‌زنند می‌گویم مریضم و دیگر کار نمی‌کنم. چون راضی نیستم با کارهای من اصفهانی‌ها برای خود افتخار کسب کنند.»

شکل بده، سماور تحویل بگیر
می‌دانستم حمایت نمی‌شود. یعنی تقریبا با هر صنعتگری که مصاحبه کرده بودم از حمایت‌نشدن‌ها گلایه داشتند. ولی باز این بحث را
کدام حمایت؟ فقط ۴ سال بیمه داشتم از سازمان صنایع دستی. اگر تمدید نکنند دیگر من هم برایشان کاری نخواهم کرد. مفتی که نمی‌شود. به تمام هتل‌ها که مهمان‌های خارجی می‌آیند مرا برده‌اند. می‌گویند بیا تدریس کن ولی زندگی خرج دارد.
نمی‌شود که همه‌اش بخاطر علاقه جلو رفت.هم مطرح کردم. نه گذاشت و نه برداشت: «کدام حمایت؟ فقط ۴ سال بیمه داشتم از سازمان صنایع دستی. اگر تمدید نکنند دیگر من هم برایشان کاری نخواهم کرد. مفتی که نمی‌شود. به تمام هتل‌ها که مهمان‌های خارجی می‌آیند مرا برده‌اند. می‌گویند بیا تدریس کن ولی زندگی خرج دارد. نمی‌شود که همه‌اش بخاطر علاقه جلو رفت.»

دقایقی باهم سکوت کردیم. او دوباره عکس‌های توی گوشی‌اش را این‌ور و آن‌ور کرد و من هم دنبال سوال بودم. چشمم به عکس‌ها افتاد و با لحن صادقانه‌تری پرسیدم حالا واقعا چطور شما می‌توانید این شکل‌های عجیب و غریب را روی مس پیدا کنید و سماور بسازید؟ شرح داد: « ۴۰ سال است که در این کارم. حالا هم مس زبان مرا می‌فهمد و هم من زبان آن را. وقتی چکش به دست می‌گیرم با یک نگاه می‌توانم بفهمم کجای کار می‌لنگد. عین یک دکتر که می‌تواند با دیدن صورت بیمارش از درد او آگاه شود.»

دیگر چیزی نپرسیدم. خودش گفت یکی از سماورهایی که ساخته الان در یکی از برج‌های دبی است. یکی هم توسط نفری ثالث فروخته شده به رییس جمهور آذربایجان. این‌ها بود که گویی دلخوشش می‌کردند برای ادامه. این‌ها بود که چکش را به دست او می‌دادند و می‌گفتند بکوب همچنان. البته این امیدواری‌ها متعلق به سال‌ها پیش بود و دلخوشی جدیدش ساختن کره‌ای رو به روی بیمارستان بین‌المللی تبریز بود. کره‌ای که مهندسان نتوانسته بودند بسازند و نهایت به جلیل مثنی قصه ما روی آورده بودند!

او احتیاج داشت. احتیاج داشت که از خودش بگوید. دو گوش شنوا می‌خواست که توانایی‌های او را در یابند. شاید هم دو دست توانا. می‌خواست از خودش بگوید که سال‌ها برای رسیدن به اوج یک هنر و صنعت جان کنده بود و حالا زندگی داشت به طرز پیش‌بینی نشده‌ای بی‌لطفی می‌کرد.

گفت: «هرچیزی که به فکرتان بیاید می‌توانم بسازم. وقتی یک قطعه از ماشین ناقص است کافی است شکل آن را به من بدهید تا عین آن قطعه را با دستم بسازدم و بگذارم سرجایش.»

نتیجه این زندگی پول است. من تا کی می‌توانم سماور بسازم؟ تا زمانی که پول داشته باشم تا مصالح کارم را بخرم. پس ...
یکباره به دهانم آمد که چه تضمینی است که بچه‌ها بعد از ۳۰ سال بتوانند نتیجه‌ای را که شما از این حرفه گرفته‌اید بگیرند؟ چهره‌اش پر شد از علامت سوال‌های غمگین و گفت: «کدام نتیجه؟» گفتم بالاخره همین‌هایی که می‌سازید نتیجه هستند. آهی کشید و پاسخ داد: «پسرجان نتیجه این زندگی پول است. من تا کی می‌توانم سماور بسازم؟ تا زمانی که پول داشته باشم تا مصالح کارم را بخرم. پس ...»

من گفتم دقیقا چگونه و چه کسانی می‌توانند از شما حمایت کنند؟ جوری که به غرورش برخورده باشد گفت: «حالا حمایت نکنند هم نکرده‌اند. همین که من این سماورها را می‌گذارم خانه‌ام؛ تماشایشان می‌کنم و لذت می‌برم برای من کافی است ولی خدایی اگر بگوییم مردم توانایی خریدن این سماورهای گران را ندارند حداقل جایی مثل صدا و سیما که درآمد یک تبلغ چندثانیه‌اش میلیون‌ها تومان است می‌تواند در دکور برنامه‌اش به جای مجسمه‌های سفالی از این سماورها استفاده کند تا تماشاگران هم بدانند که تبریز چه صنعت سنگین و رنگینی دارد.»

باز من سکوت کردم و او ادامه داد: «بعد از ۱۰ ها سال زحمت، در جشنواره‌ای یک لوح تقدیر دادند با ۲۰۰ هزار تومان کارت هدیه. نباید انتظار داشته باشیم وقتی پسر من اوضاع من را می‌بیند دلش بخواهد بیاید سراغ این صنعت.»

طوری که انگار از من سیر شده باشد. از حرف‌هایم، از حرف‌هایش و از «حرف‌ها» سیر شده باشد، بدون کلمه‌ای بلند شد و چکشش را برداشت. شاید دوست داشتم این گفتگو کمی طولانی‌تر باشد ولی ناگزیر باید خداحافظی می‌کردم و ادامه داستان جلیل مثنی را در ذهنم می‌بافتم.

وقتی از کارگاه بیرون می‌رفتم دیگر من هم زیاد سر و صداها را نمی‌شنیدم. در خودم فرو رفته بودم و حرف‌هایش داشت همچون چکشی مرا صیقل می‌داد. من اگر جای او بودم چکار می‌کردم؟ به همین روال ادامه می‌دادم یا می‌رفتم جایی که قدرم را بدانند؟ باز هم به بودن اسم تبریز روی هنرم تعصب داشتم؟ کاش کسی بود که جواب می‌داد؛ جواب دستانی را که «المثنی» نخواهند داشت.

عکس‌ها از: بهنام عبداللهی

لینک مجموعه پستهای تاریخ ، میراث آذربایجان

مرتبط با : تبریز * میراث،تاریخ،صنایع دستی آذربایجان
برچسب ها : صنایع دستی-هنر تبریز-سماورسازی-مسگری-هنرمند-صنایع دستی آذربایجان شرقی-

نویسنده : تبریز قارتال

تاریخ : سه شنبه 9 خرداد 1396

زمان : 07:33 ب.ظ

جشن نوروزگاه در بازار تاریخی تبریز

نظرات |

برای استقبال از عید نوروز 1396

بایرام هاواسی

این مراسم فرهنگی هنری واقعا کار زیبا و بجایی است که باید خیلی وقتها پیش انجام میشد.
فقط گله از این است که اطلاع رسانی در این مورد در سطح شهر کم بوده و البته باید قبل از مراسم چهارشنبه سوری ، نوروزگاه برگزار شود تا مردم بخصوص نسل جدید سنتها و آداب رسوم خود را بدانند و سمت ترقه و کارهای بی هویت نروند! اینکه چرا دیر برگزار میشود را باید از مسئولان میراث فرهنگی پرسید؟!

کلا مدت زمان آن بیشتر باشد بهتر است...

Nowruz in Tabriz

چهارشنبه سوری تبریز همراه با رقص اصیل آذربایجانی

مراسم نوروزگاه 1396 در بازار تبریز

در راستای تکریم نوروز و حفظ و احیای آیین‌های نوروزی آذربایجان‌شرقی جشن نوروزگاه، آیین‌های سنتی نوروز آذربایجان در بازار تاریخی تبریز و با شعار «نوروز، میراث صلح و دوستی، پیوند فرهنگی و طبیعت » برگزار می‌شود.

اجرای نمادین رسوم نوروزی از جمله تکم خوانی، موسیقی عاشقی، بازی های سنتی آذربایجان، مراسم مرتبط با چهارشنبه آخر سال و نمایشگاه صنایع دستی و پوشاک سنتی آذربایجان از جمله برنامه‌های در نظر گرفته شده برای طرح نوروزگاه است.

این رویداد فرهنگی از امروز (پنج شنبه) تا 30 اسفندماه در محل حیاط سرای امیر و در ایام نوروز در بازارچه دائمی صنایع دستی تبریز برگزار و در آن‌ها مراسم نوروزخوانی مانند تکم گردانی و سایاچی اجرا می‌شود.

حیاط امیر بازار تاریخی تبریز در ایام منتهی به نوروز و بازارچه دائمی صنایع دستی تبریز در روزهای عید نوروز به عنوان مکان ثابت برای اجرای نمادین آئین های نوروزی انتخاب شده است.

آئین‌های سنتی آذربایجان در ایام نوروز شامل مراسم استقبال عید نوروز مانند سبزه رویاندن، خانه تکانی، اجرای آیین های چهارشنبه آخر سال، شال انداختن، چهارشنبه ننه و مراسم مرتبط با آب و برنامه های مربوط به تحویل سال مانند رسم تهیه آب چهل یاسین، دید و بازدید عید و بازی های مرتبط با نوروز است.

آبدار، اجرای نمادین رسوم نوروزی از جمله تکم خوانی، موسیقی آشیقی، بازی های سنتی آذربایجان، مراسم مرتبط با چهارشنبه آخر سال و نمایشگاه صنایع دستی و پوشاک سنتی آذربایجان را از جمله برنامه های در نظر گرفته شده برای طرح نوروزگاه در استان اعلام کرد.
وی با بیان اینکه این طرح از 26 تا 30 اسفند و ایام نوروز برگزار می شود، اظهارکرد: این رویداد فرهنگی در محل حیاط سرای امیر و در ایام نوروز در بازارچه دائمی صنایع دستی تبریز برگزار می شود.
آبدار ادامه داد: حیاط امیر بازار تاریخی تبریز در ایام منتهی به نوروز و بازارچه دائمی صنایع دستی تبریز در روزهای عید نوروز به عنوان مکان ثابت برای اجرای نمادین آئین های نوروزی انتخاب شده است.
وی یادآوری کرد: آئین های سنتی آذربایجان در ایام نوروز شامل مراسم استقبال عید نوروز مانند سبزه رویاندن، خانه تکانی، اجرای آیین های چهارشنبه آخر سال، شال انداختن، چهارشنبه ننه و مراسم مرتبط با آب و برنامه های مربوط به تحویل سال مانند رسم تهیه آب چهل یاسین، دید و بازدید عید و بازی های مرتبط با نوروز است.

منبع ایسنا و نصرنیوز - عکاس مرتضی فتحی و محمد حسین عبدالله زاده

لینک مجموعه پستهای اصالت و آداب رسوم آذربایجان